De handafdruk* van Veerle Neukermans
*handafdruk🖐️: de positieve impact die jij hebt op anderen, acties die iets groters in gang zetten; tegenovergestelde van de individuele voetafdruk
Klimaatverdriet. Klimaatpijn.
Er was een tijd dat ik geen benul had van deze begrippen of van het ervaren van deze gevoelens.
Klimaatverandering, ecologie en de menselijke impact hierop … belangrijk vond ik het altijd al.
Elk onheilsbericht wakkerde het vuur van de verontwaardiging aan en gaf zodoende energie.🔥
Mensen overtuigen, mee voor de kar spannen, we komen er wel, als iedereen maar meedoet.
Iets met tipping points die toch nog niet helemaal bereikt waren en de omkeerbaarheid die nog haalbaar leek.💪
‘t Is in die tijd dat ik besloot een opleiding Shinrin yoku gids – bosbadbegeleider – te volgen.🌳
Meer contact met de natuur, ‘t doet overduidelijk deugd, stressreductie enzo.🍃 Goed voor mezelf én voor iedereen die je meeneemt in je bosbad.
De weekenden van mindful natuurbeleving, de bijhorende gesprekken hierover, het kennismaken met “actieve hoop” [KlimaatContact kan de online training onder het linkje ten zeerste aanraden, red.], faciliteerden een grotere verbondenheid met de natuur, echter op een manier waarop ik niet was voorbereid:
Plots kon ik helemaal niet meer van de natuur genieten.😕
Het enige wat ik nog zag en voelde was hoe erg ze onder druk stond.
Elke plant, elke boom, elk vogel, elk insect,🪲 elke bloedhete zomerdag: voor mij waren het enkel nog getuigen van de onomkeerbare teloorgang die we zelf bestendigen.
Ik heb nooit een bosbad begeleid.
Het verdriet en de pijn is sedertdien nooit meer weggegaan en groeiden nog tijdens de covidperiode.
Iedereen trok er op uit. Bossen en parken werden letterlijk onder de voet gelopen. De vele wandelaars verstikten de bodem en verstoorden fragiele ecosystemen.😭
Het is de enige periode dat ik op wandelingen de parken meed als de pest.
Waar blijft die handafdruk, vraag je je terecht af.
Het stilvallen van de klimaatbetogingen, het ene klimaatrecord na het andere, triomfantelijke goednieuwsberichten die bij nader inzien vaak niet meer zijn dan greenwashing, …
Het maakte me moedelozer dan ooit.
Ik vond enkel ‘het goede voorbeeld geven’ nog zinvol.
Geen wagen, van vegetarisch naar vegan’ish’, passiefwonen, maar steeds wel met een gevoel van schuld en schaamte: ‘ik doe niet genoeg’.
Ik was allergisch voor de dooddoeners en het defaitistisch discours. Ik kroop in mijn schulp. Het leek of ‘iedereen’ er maar ‘op los leefde’ en dat idee versterkte m’n eenzaamheid en vervreemding.🫥
Het traject klimaatambassadeur
Door klimaatgesprekken te gaan voeren kreeg ik weer wat zuurstof en ademruimte. Ze veranderden mijn zwart-wit denken in iets veel genuanceerder.
🌱Het verraste me hoeveel diversiteit er in die groep gelijkgestemden zat.
Al die verschillende gezichtspunten, ervaringen, copingstrategieën, het praten over de dubbelheden die je voelt, wat is dat ‘genoeg doen’ : dit alles opende hele nieuwe perspectieven.
In gesprekken met vrienden en collega’s ben ik eigenlijk tot hiertoe niemand tegengekomen die er zomaar op los leeft, ik ontdekte bezorgdheden en raakpunten waar ik ze niet verwachtte.😊 Dat deed deugd. Zoveel deugd.
Ik leg nu de lat een pak minder hoog voor mezelf en anderen.
Hoe contradictorisch ook, dit heeft er al voor gezorgd dat ik verandering zag bij een collega. Wonderlijk.
Deze ervaring geeft moed om spontaan klimaat als onderwerp in een gesprek aan te snijden. En vooral om het zonder schaamte te hebben over waar ik zelf mee worstel.
Op dit moment is dit mijn handafdruk en ik slaag erin dit ‘goed genoeg’ te vinden.👏
Bij KlimaatContact geloven we in het vergroten van onze handafdruk. Het geeft plezier, het zet iets groters in beweging, het is mogelijk voor iedereen; ongeacht de grootte van je portemonnee, je opleiding, je situatie.
Hoe ga jij jouw handafdruk vergroten? 🖐️
